dr Emilia Bogucka

reprezentuje myślenie o rzeźbie jako otwartej, współczesnej dyscyplinie sztuki mocno zakorzenionej w tradycji rzeźby poszukującej swojego statusu i definicji. Ten typ praktyki rzeźbiarskiej stawia bardzo wysokie wymagania zarówno w wymiarze intelektualnym jak i technologicznym, stąd zainteresowanie doktorantki twórczością takich artystek jak Alina Szapocznikow i Maria Pinińska – Bereś. Emilia Bogucka od lat funkcjonuje w ruchu artystycznym skupionym wokół nowej formuły rzeźby współczesnej włączając w obszar dyscypliny działania i formy efemeryczne. Z uwagi na obszerny dorobek artystyczny, czynności podjęte na studiach doktoranckich wymagały zarchiwizowania danych i określenia merytorycznych podstaw dalszych działań. W pracy badawczej artystka przyjęła funkcję obiektu wykrystalizowaną w procesie partycypowania codzienności a więc niezbędna była analiza działań i gestów codziennych i ich inspirującej funkcji. Obiekt rzeźbiarski został wprowadzony w przestrzeń codziennych zachowań, uwolniony od patosu został skierowany w stronę przestrzeni peryferyjnych nadając im nowe znaczenia, niejako podnosząc ich rangę. W ten sposób obiekt został wyeksponowany jako rezultat działania otwartego i jawnego. Świadectwo i autonomiczny filmowy zapis akcji stanowią nową rzeczywistość rzeźby, mówię o rzeźbach pływających, dryfujących czy też poddanych kreatywnemu działaniu wiatru. Zwracam uwagę na wybitnie autorski charakter projektów realizowanych przez Emilię Bogucką w autonomicznej przestrzeni pomiędzy dziełem i działaniem.

 prof. dr Janusz Bałdyga prof. zw. UAP